Tibiafractuur

Tibiafractuur

Het scheenbeen (tibia) is een bot dat articuleert met het femur ter hoogte van de knie en met het talusbeen ter hoogte van de enkel. Het is één van de twee botten van het onderbeen, samen met de kuitbeender (fibula).

Een tibiafractuur ontstaat meestal door een krachtig trauma en kan worden ingedeeld in drie hoofdtypes:

– Direct trauma: veroorzaakt door een directe klap, vaak met schade aan omliggend weefsel;

– Indirect trauma: door torsie, rek of compressie van het bot;

– Pathologische fracturen: ontstaan in reeds verzwakte botten door bijvoorbeeld tumoren of infecties.

Fracturen kunnen open (door de huid) of gesloten zijn, en het fractuurpatroon kan verschillend zijn: transversaal, schuin, spiraalvormig of verbrijzeld. Soms is ook de fibula betrokken.

Symptomen zijn meestal duidelijk: hevige pijn, functieverlies (niet kunnen lopen), hematomen en soms zichtbare vervorming.

Tibiafracturen zijn ernstig en vereisen onmiddellijke medische zorg. Behandeling varieert afhankelijk van het type fractuur: niet-verplaatste fracturen kunnen conservatief worden behandeld met immobilisatie en rust; verplaatste of complexe fracturen vereisen vaak chirurgie voor uitlijning en fixatie.

Revalidatie richt zich op:

– Herstel van normale gewrichtsbeweging;

– Geleidelijke belasting van het been;

– Correct herstel van het looppatroon;

– Spierversterking en neuromusculaire controle;

– Sporthervatting na volledige functionele revalidatie.

Met correcte behandeling en therapie is het vaak mogelijk om het oorspronkelijke sportniveau weer te bereiken, hoewel dit enkele maanden kan duren.

Voor een snel herstel zijn discipline, consistentie in revalidatie en een positieve ingesteldheid essentieel.